Terapię logopedyczną rozpoczyna się, gdy ustąpią ostre objawy choroby, gdy chory może skupić wzrok na logopedzie i interesuje się otoczeniem. Najpierw neurologopeda przeprowadza diagnozę, a następnie na jej podstawie opracowuje plan terapeutyczny dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta. Każda osoba z afazją może mieć inne problemy, jest wiele typów afazji. Na początku zajęcia mogą trwać zaledwie kilka minut, z czas są wydłużane, o ile stan pacjenta na to pozwala, do 45 minut.

Terapia jest zazwyczaj procesem długotrwałym i wymaga cierpliwości ze strony pacjenta oraz jego rodziny. Może być tak, że część zmian spowodowanych niespodziewanym, niekorzystnym wydarzeniem, takim jak np. udar cofnie się samoistnie, ale równie dobrze terapia może trwać 2-3 lata i dłużej, a jej efektem nie będzie całkowity powrót do stanu pierwotnego.

Dyzartria także jest zaburzeniem mowy, ale wynikającym z uszkodzenia lub dysfunkcji układu nerwowego odpowiedzialnego za kontrolę mięśni niezbędnych do mówienia. Może to  powodować problemy np. z językiem, gardłem, krtanią, podniebieniem. Objawia się np. tzw. mową dyzartryczną, która jest powolna, niewyraźna, afoniczna. Dyzartria może być skutkiem m.in.: urazu głowy, choroby Parkinsona lub stwardnienia zanikowego bocznego.

W przypadku, gdy mowa nie wraca lub mówienie sprawia pacjentowi ogromny wysiłek, neurologopeda pomaga rozwijać komunikację niewerbalną, która również może być efektywną formą porozumiewania się. Dzięki możliwości przekazania swoich pragnień, zmniejsza się frustracja pacjenta i rośnie jego pewność siebie.